Δεν παραδίδουμε πνεύμα.

Μια ερμηνεία για όλα αυτά τα τραβηγμένα και παράξενα που συμβαίνουν, είναι ότι απλώς η ζωή τελείωσε.

Ότι από άγνοια, από αναίδεια ή από κακή συνήθεια, καθένας από μας και ορισμένοι ακόμα γύρω του παραμένουν με ανθρώπινη μορφή. Ίσως -ήδη- δεν υπάρχουν πραγματικά, αλλά νομίζουν ότι υπάρχουν. Ίσως, απλώς, δεν τολμούν μια τσιμπιά στον εαυτό τους, από φόβο, μήπως με την ανυπαρξία πόνου επιβεβαιωθεί η απουσία. Ή και -ανάποδα- αν τελικά η ζωή δεν τελείωσε, ίσως δεν τολμούν την τσιμπιά,  προσπαθώντας να αποφεύγουν τη δυσάρεστη πραγματικότητα, επιλέγοντας την αφασία από τον πόνο.

 Είναι γεγονός, μέσα σε λίγο χρόνο, χάσαμε πολλά -και αρκετοί οριστικά- που δημιουργήσαμε με δουλειά πολλών ετών.

Δεν είναι όμως τα περισσότερα.

Υπάρχει ένας τρόπος για να μην χάσουμε τα πάντα: Να μην παραδώσουμε το πνεύμα μας στη χρεοκοπία.

Αυτή την περίοδο, με την ευκαιρία απουσίας ενός συγκεκριμένου εργασιακού αντικειμένου, βρήκα αρκετό ελεύθερο χρόνο για ασκήσεις του πνεύματος.
Παρακάτω σώζεται μια εικόνα (Σκάκι)

Ευτυχώς! Μπορούν να αδειάσουν την τσέπη μας, δεν μπορούν να αδειάσουν τη σκέψη μας.

τα λευκά παίζουν και ο Στρατιώτης κόβει την Ντάμα